Eo - Orzeszko, Język esperanto
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
BONA SINJORINO
e
LIBRO
e
LIBRO
Eliza Orzeszko
sinjorino
Bona
INKO
1
BONA SINJORINO
e
LIBRO
Eliza Orzeszko
BONA SINJORINO
El la pola tradukis Kabe
e
LIBRO
Aran¸is: Franko Luin
ISBN 91-7303-008-2
inko@omnibus.se
INKO · SE-13542 TYRESÖ · SVEDIO
NOVEMBRO 2000
2
BONA SINJORINO
e
LIBRO
to, la etulo eniris en la belan salonon de sinjorino Evelino
Krzycka. Timigita kaj ravita, ¸i trotetis per malgrandaj paÿoj
sur la glitiga pargeto kaj estis preta — laû la cirkonstancoj —
eksplodi per ploro aû per rido. ¯iaj koralaj lipoj tremis kaj
kuntiri¸is por ploro; la grandaj safiraj pupiloj brilis de miro
kaj scivolo, la bele skulptitan frunton çirkaûis densaj, densaj
haroj de la koloro kaj brilo de malhela oro. Tio estis kvinja-
ra knabino, tre bela. Apud la vastkorpa kaj forta virino, kiu
kondukis ÿin, ÿi similis en sia perkala jupo, longa ¸is la tero,
blankan papilion kun kunmetitaj flugiloj. Kelke da paÿoj de la
sojlo ÿi ektremis de teruro kaj jam malfermis la buÿon por
laûta krio, sed subite la sento de timo cedis al ¸oja impreso:
vivege elÿirante sian manon el la dika mano de Janowa kaj
sidi¸ante sur la pargeto, ÿi komencis krii ridante kaj karese:
Hundeto, hundeto! La unua renkonto, antaûdiranta en la ko-
menco katastrofon, ricevis tute amikan karakteron. La mal-
granda grifono, kiu sin îetis al la enirantoj kun akra kaj pe-
panta bojado, haltis antaû la infano, sidanta sur la planko, kaj
komencis ¸in rigardi per paro da nigraj, brilantaj, inteligen-
taj okuloj. La infano dronigis en ¸iaj haroj, blankaj kaj longaj,
siajn malgrandajn, ru¸ajn manetojn. Sed en la sama momen-
to super la du estaîoj, koni¸antaj unu kun la alia, haltis viri-
no çirkaû kvardekjara, brunulino ankoraû bela, alta kaj nigre
3
J
e la mano kondukata de Janowa, la edzino de la masonis-
BONA SINJORINO
e
LIBRO
vestita. La masonistino, klinita ¸is la planko, kisis ÿian blan-
kan manon.
—Helka! Kial vi ne kisas la manon de la sinjorino! Oni ri-
gardu ÿin! Ÿi ludas kun la hundo! Via sinjorina moÿto ne ko-
leru! Ÿi estas ankoraû tiel malsa¸a!
Sed sinjorino Evelino tute ne intencis koleri. Kontraûe, ÿiaj
nigraj okuloj, plenaj de fajro kaj kora sentemo, kun admiro
estis fiksitaj sur la viza¸o de la infano, kiun Janowa levis al ÿi
per sia dika mano. Helka havis nun larmojn en la safiraj pu-
piloj kaj per ambaû manoj sin tenis je la jupo de Janowa.
—Ni faris, via sinjorina moÿto, por la infano çion, kion ni
povis, sed kompreneble çe malriçaj homoj ÿi ne lernis la ¸en-
tilecon… Nur nun Dio donacas al la orfo…
—Orfo! — ripetis kortuÿite sinjorino Evelino kaj, klinita su-
per la infano, volis kredeble preni ¸in sur la brakojn. Sed sub-
ite ÿi reiris. Esprimo de kompato aperis sur ÿia viza¸o.
—Mizera! Kiel ÿi estas vestita! — ekkriis ÿi — la jupo longa
¸is la tero… Ÿi ekridis.
—Kia dika çemizo! Kaj la haroj!… Ÿi havas belegajn harojn,
sed çu oni plektas la harojn de tia infano!… Kiaj dikaj ÿuetoj
kaj sen ÿtrumpoj.
Ÿi rektigis sin, tuÿis per la fingro ar¸entan sonorilon, çe kies
akra longa sono Helka ekridis, kaj Janowa lar¸e malfermis la
okulojn.
—Fraûlinon Czernicka! — diris ÿi mallonge al la lakeo, ape-
ranta en la pordo. Post unu momento, per rapidaj paÿoj eni-
ris virino tridekjara, vestita per malvasta vesto, alta, malgra-
sa, kun malbela kaj velkinta viza¸o, kun korve nigraj haroj,
kunigitaj post la kapo per testuda kombilo. De la sojlo ÿiaj
vivaj okuloj îetis sur la masonistinon kaj la alkondukitan in-
4
BONA SINJORINO
e
LIBRO
fanon nuban rigardon, sed kiam ÿi proksimi¸is al sia sinjori-
no, sereni¸is ÿia rigardo, kaj sur la mallar¸aj, velkintaj lipoj
aperis humila kaj flatema rideto. Sinjorino Evelino ekscitite
sin turnis al ÿi.
—Mia kara Czernicka, jen la infano, pri kiu mi parolis kun
vi hieraû. Rigardu! Kiaj trajtoj… kia delikateco de la viza¸-
koloro… kaj la okuloj… la haroj… se ÿi nur iom grasi¸us kaj
akirus ru¸ajn vangojn, oni povus prezenti ÿin al iu nova Ra-
faelo kiel modelon por Kerubo… Kaj krom tio orfino!… Vi sci-
as, kiel mi trovis ÿin çe tiuj. bonkoraj homoj, en tiel malgaja
lo¸ejo… malseka, malluma… Ÿi ekbrilis tie antaû miaj okuloj
kiel perlo inter balaaîoj… Dio sendis ÿin al mi… Sed, mia kara
Czernicka, oni devas ÿin bani, kombi, vesti… Mi petas vin,
post unu, post du horoj, ne pli malfrue, la infano devos havi
tute alian aspekton.
Czernicka ridetis agrable, kun admiro krucis la manojn sur
la brusto kaj balancis la kapon, por rapide jesigi çion, kion
diris ÿia sinjorino. Sinjorino Evelino estis en plej bona hum-
oro. Bonhumora ankaû fari¸is la servistino, kiu antaû mo-
mento eniris malgaja kaj nuba. Kiel antaûe Helka antaû la
hundo, tiel nun ÿi sidi¸is sur la planko antaû Helka kaj kom-
encis babili, imitante la pepadon de la infano. Poste kun gran-
da peno, zorge kaÿita, ÿi kaptis Helkan sur siajn sekajn, ener-
giajn brakojn, levis la knabineton de la planko, alpremis al la
brusto kaj elportis ÿin el la salono, kovrante ÿian viza¸on per
bruaj kisoj. Sinjorino Evelino, radianta kaj apenaû haltigan-
ta la larmojn de la kortuÿo, parolis ankoraû iom kun Janowa.
La masonistino, kura¸igita de la ekstrema boneco de la sin-
jorino kaj ankaû kortuÿita, ploris kaj duan fojon rakontis la
historion de Helka, orfino de ÿia parenco, same kiel ÿia edzo,
5
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl upanicza.keep.pl
BONA SINJORINO
e
LIBRO
e
LIBRO
Eliza Orzeszko
sinjorino
Bona
INKO
1
BONA SINJORINO
e
LIBRO
Eliza Orzeszko
BONA SINJORINO
El la pola tradukis Kabe
e
LIBRO
Aran¸is: Franko Luin
ISBN 91-7303-008-2
inko@omnibus.se
INKO · SE-13542 TYRESÖ · SVEDIO
NOVEMBRO 2000
2
BONA SINJORINO
e
LIBRO
to, la etulo eniris en la belan salonon de sinjorino Evelino
Krzycka. Timigita kaj ravita, ¸i trotetis per malgrandaj paÿoj
sur la glitiga pargeto kaj estis preta — laû la cirkonstancoj —
eksplodi per ploro aû per rido. ¯iaj koralaj lipoj tremis kaj
kuntiri¸is por ploro; la grandaj safiraj pupiloj brilis de miro
kaj scivolo, la bele skulptitan frunton çirkaûis densaj, densaj
haroj de la koloro kaj brilo de malhela oro. Tio estis kvinja-
ra knabino, tre bela. Apud la vastkorpa kaj forta virino, kiu
kondukis ÿin, ÿi similis en sia perkala jupo, longa ¸is la tero,
blankan papilion kun kunmetitaj flugiloj. Kelke da paÿoj de la
sojlo ÿi ektremis de teruro kaj jam malfermis la buÿon por
laûta krio, sed subite la sento de timo cedis al ¸oja impreso:
vivege elÿirante sian manon el la dika mano de Janowa kaj
sidi¸ante sur la pargeto, ÿi komencis krii ridante kaj karese:
Hundeto, hundeto! La unua renkonto, antaûdiranta en la ko-
menco katastrofon, ricevis tute amikan karakteron. La mal-
granda grifono, kiu sin îetis al la enirantoj kun akra kaj pe-
panta bojado, haltis antaû la infano, sidanta sur la planko, kaj
komencis ¸in rigardi per paro da nigraj, brilantaj, inteligen-
taj okuloj. La infano dronigis en ¸iaj haroj, blankaj kaj longaj,
siajn malgrandajn, ru¸ajn manetojn. Sed en la sama momen-
to super la du estaîoj, koni¸antaj unu kun la alia, haltis viri-
no çirkaû kvardekjara, brunulino ankoraû bela, alta kaj nigre
3
J
e la mano kondukata de Janowa, la edzino de la masonis-
BONA SINJORINO
e
LIBRO
vestita. La masonistino, klinita ¸is la planko, kisis ÿian blan-
kan manon.
—Helka! Kial vi ne kisas la manon de la sinjorino! Oni ri-
gardu ÿin! Ÿi ludas kun la hundo! Via sinjorina moÿto ne ko-
leru! Ÿi estas ankoraû tiel malsa¸a!
Sed sinjorino Evelino tute ne intencis koleri. Kontraûe, ÿiaj
nigraj okuloj, plenaj de fajro kaj kora sentemo, kun admiro
estis fiksitaj sur la viza¸o de la infano, kiun Janowa levis al ÿi
per sia dika mano. Helka havis nun larmojn en la safiraj pu-
piloj kaj per ambaû manoj sin tenis je la jupo de Janowa.
—Ni faris, via sinjorina moÿto, por la infano çion, kion ni
povis, sed kompreneble çe malriçaj homoj ÿi ne lernis la ¸en-
tilecon… Nur nun Dio donacas al la orfo…
—Orfo! — ripetis kortuÿite sinjorino Evelino kaj, klinita su-
per la infano, volis kredeble preni ¸in sur la brakojn. Sed sub-
ite ÿi reiris. Esprimo de kompato aperis sur ÿia viza¸o.
—Mizera! Kiel ÿi estas vestita! — ekkriis ÿi — la jupo longa
¸is la tero… Ÿi ekridis.
—Kia dika çemizo! Kaj la haroj!… Ÿi havas belegajn harojn,
sed çu oni plektas la harojn de tia infano!… Kiaj dikaj ÿuetoj
kaj sen ÿtrumpoj.
Ÿi rektigis sin, tuÿis per la fingro ar¸entan sonorilon, çe kies
akra longa sono Helka ekridis, kaj Janowa lar¸e malfermis la
okulojn.
—Fraûlinon Czernicka! — diris ÿi mallonge al la lakeo, ape-
ranta en la pordo. Post unu momento, per rapidaj paÿoj eni-
ris virino tridekjara, vestita per malvasta vesto, alta, malgra-
sa, kun malbela kaj velkinta viza¸o, kun korve nigraj haroj,
kunigitaj post la kapo per testuda kombilo. De la sojlo ÿiaj
vivaj okuloj îetis sur la masonistinon kaj la alkondukitan in-
4
BONA SINJORINO
e
LIBRO
fanon nuban rigardon, sed kiam ÿi proksimi¸is al sia sinjori-
no, sereni¸is ÿia rigardo, kaj sur la mallar¸aj, velkintaj lipoj
aperis humila kaj flatema rideto. Sinjorino Evelino ekscitite
sin turnis al ÿi.
—Mia kara Czernicka, jen la infano, pri kiu mi parolis kun
vi hieraû. Rigardu! Kiaj trajtoj… kia delikateco de la viza¸-
koloro… kaj la okuloj… la haroj… se ÿi nur iom grasi¸us kaj
akirus ru¸ajn vangojn, oni povus prezenti ÿin al iu nova Ra-
faelo kiel modelon por Kerubo… Kaj krom tio orfino!… Vi sci-
as, kiel mi trovis ÿin çe tiuj. bonkoraj homoj, en tiel malgaja
lo¸ejo… malseka, malluma… Ÿi ekbrilis tie antaû miaj okuloj
kiel perlo inter balaaîoj… Dio sendis ÿin al mi… Sed, mia kara
Czernicka, oni devas ÿin bani, kombi, vesti… Mi petas vin,
post unu, post du horoj, ne pli malfrue, la infano devos havi
tute alian aspekton.
Czernicka ridetis agrable, kun admiro krucis la manojn sur
la brusto kaj balancis la kapon, por rapide jesigi çion, kion
diris ÿia sinjorino. Sinjorino Evelino estis en plej bona hum-
oro. Bonhumora ankaû fari¸is la servistino, kiu antaû mo-
mento eniris malgaja kaj nuba. Kiel antaûe Helka antaû la
hundo, tiel nun ÿi sidi¸is sur la planko antaû Helka kaj kom-
encis babili, imitante la pepadon de la infano. Poste kun gran-
da peno, zorge kaÿita, ÿi kaptis Helkan sur siajn sekajn, ener-
giajn brakojn, levis la knabineton de la planko, alpremis al la
brusto kaj elportis ÿin el la salono, kovrante ÿian viza¸on per
bruaj kisoj. Sinjorino Evelino, radianta kaj apenaû haltigan-
ta la larmojn de la kortuÿo, parolis ankoraû iom kun Janowa.
La masonistino, kura¸igita de la ekstrema boneco de la sin-
jorino kaj ankaû kortuÿita, ploris kaj duan fojon rakontis la
historion de Helka, orfino de ÿia parenco, same kiel ÿia edzo,
5
[ Pobierz całość w formacie PDF ]